Istnieją trzy znormalizowane metody badania (pomiaru) twardości plastomerów (tworzyw sztucznych plastycznych).
Najpopularniejsza (ze względu na niskie koszty) jest metoda z użyciem durometra (twardościomierza) Shore'a typu D, który to lekki aparat można używać "z ręki" lub zamontowany w statywie operacyjnym. Durometr typu D wyposażony jest w stożkowy wgłębnik ze stali hartowanej, na który działa siła odpowiednio adiustowanej sprężyny. Wyniki pomiaru zapisuje się podając liczbę (wartość) twardości wraz z symbolem Shore D, HD, ShD lub Duro D. Metoda ta jest opisana w normie PN-EN ISO 868.
Drugą metodą pod względem popularności jest metoda z użyciem standardowego, stacjonarnego (lub przenośnego) twardościomierza Rockwella. W tej metodzie używa się twardościomierza Rockwella wyposażonego w odpowiednie standardowe wgłębniki kulkowe i obciążniki umożliwiające wykonywanie pomiarów w skalach HRM, HRL i HRR. Wyniki pomiaru zapisuje się podając liczbę (wartość) twardości wraz symbolem HRM, HRL lub HRR. Metoda ta jest opisana w normach PN-EN ISO 2039-2 & ASTM D785.
Trzecią metodą jest metoda z użyciem nietypowego, stacjonarnego (lub przenośnego) twardościomierza Brinella. W tej metodzie używa się specjalnego typu twardościomierza Brinella, rejestrującego głębokość odcisku oraz posiadającego możliwość zadawania obciążenia wstępnego. Metoda ta jest opisana w normie PN-EN ISO 2039-1.
Oprac: R. Garbiec
MATBOR Sp. z o.o.
